1878
Ben, Aleksey İvanoviç, 13. dereceden bir devlet memuruyum.
Saint Petersburg’un sisli sabahlarında, rutubetli bir odada otururum. Her gün aynı masada, aynı kalemle, aynı deftere rakamları işlerim.
Her yıl bana söylenir:
“Biraz daha sabret Alyoşa, terfi yakında gelir.”
Takvimler değişir, müdürler değişir, dairelerin tabelaları değişir… Ama terfi gelmez.
Bu sabah gördüm: Nevski Caddesi’nin köşelerinde gizli bildiriler dağıtılıyor. Gençler fısıltıyla Çar’a karşı konuşuyor. Toplantılar basılıyor, tutuklamalar artıyor.
Bütün bunları görünce anlıyorum ki, eskiden terfi ihtimalimi Çar’ın devrilme ihtimaliyle eş tutardım. Şimdi fark ediyorum: Artık o kadar bile değil.