Otomasyon testlerini tamamlamıştık.
140 gündür, sadece biz dört çalışan vardık fabrikada.
Başka hiç kimse yoktu.
Fabrika yönetimini devralan yapay zekâ kusursuz çalışıyordu.
Artık işimiz bitmişti, ertesi gün ikinci fabrikaya da otomasyonu kurmaya gidecektik.
Son gün, kendi aramızda konuştuk:
“Yapay zekaya söyleyelim bize anlamlı bir veda pastası hazırlasın. Ama sürpriz olsun.”
Pastayı masaya getiren bir robot oldu.
Kapak açıldığında sessizlik çöktü.
Kocaman bir İtalya haritası.
Otranto şehrinin olduğu yerde, şekerden yapılmış bir Osmanlı yeniçerisi bir gemiye biniyordu.
— “Bu ne demek?” dedim.
— “Neden Otranto?” diye fısıldadı diğeri.
— “Yeniçeri neden gemiye biniyor?”
Kimse cevap veremedi.